Refah ekonomisi, bir makroekonominin kaynak dağıtım verimini ve onun gelir dağılımını beraberce belirlemek üzere mikroekonomik teknikler kullanan bir iktisat dalıdır.
Bir toplumu oluşturan bireylerin iktisadi etkinliklerini incelemek aracılığıyla toplumsal refah seviyesini en yükseğe çıkarmaya çalışır.
Refah ekonomisi, grupların, toplulukların veya halkların refahı ile değil de bireylerin refahı ile ilgilenir; ölçümün temel birimini birey olarak kabul eder. Buna ek olarak yapılan diğer varsayımlar da: Bireylerin kendi refahlarını yönetmede en iyi yöneticiler olduğu, insanların daha yüksek refah seviyesini daha düşük refah seviyesine yeğlediği ve refahın gerek parasal ölçülerle gerekse göreceli tercihlerle yeterli derecede ölçülebildiği varsayımlarıdır.
Toplumsal refah, toplumun genel faydalanırlık durumu ile ilgilenir. Genelde toplumdaki tüm bireylerin refahlarının toplamı olarak tanımlanır. Refah, lira veya “fayda” cinsinden sayıl olarak da ölçülebilir, göreceli fayda cinsinden sıralı olarak da ölçülebilir. Sayıl yöntem günümüzde nadiren kullanılır; bunun sebeplerinden biri toplama sorunlarının yöntemin güvenilirliğini azaltması, bir diğeri de yöntemin temelinde yatan cüretkâr varsayımlardır.
Refah ekonomisinin odaklandığı iki nokta vardır: iktisadi verimlilik ve gelir dağılımı. İktisadi verimlilik büyük ölçüde pozitif niteliklidir ve “pastanın büyüklüğü” ile ilgilenir. Gelir dağılımı ise çok daha düzgüseldir ve “pastanın nasıl bölüneceği” ile ilgilenir.
